ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ
Ο Υπουργός Δικαιοσύνης του Κυριάκου,μετεγγραφή από την πολιτική αυλή του “Αρχιερέα” Σημίτη συνεντευξιάζεται στην ΕΡΤ και λέει μεταξύ άλλων:
” Η Δικαιοσύνη να αφεθεί να ερευνήσει τι έχει γίνει στα Τέμπη…”
Η -ανεξάρτητη σύμφωνα με το Σύνταγμα και του Νόμους-Δικαιοσύνη ΔΕΝ αφέθηκε να ερευνήσει,διότι η ΕΞΟΥΣΙΑ του Κυριάκου ΕΞΑΦΑΝΙΣΕ ΔΟΛΙΩΣ τα στοιχεία στον τόπο του εγκλήματος με το μπάζωμα.
Η Δήμαρχος Χαλκίδας σε μήνυσή της κατά δημοσιογράφου γράφει ότι τον έβγαλαν έξω από το Δημαρχείο σε ώρες που αυτό ηταν ΑΝΟΙΧΤΟ στο κοινό,άρα στον καθένα.
Ποιοί τον έβγαλαν και με εξουσία απο ποιό Σύνταγμα και ποιό νόμο αφού ΔΕΝ κάλεσαν,ούτε τον έβγαλε-συμφωνα με τη μηνυσή της-η Αστυνομία ή φύλακες ασφαλείας του κτηρίου;
Η Δήμαρχος Χαλκίδας προσθέτει στη μηνυσή της ότι αυτός ο συγκεκριμένος ΔΕΝ είναι δημοσιογράφος!
Αυτός ο συγκεκριμένος είναι ανταποκριτής και της ΕΡΤ και όλες οι δημόσιες υπηρεσίες,και το Δημαρχείο,του στέλνουν τις ανακοινώσεις προς ενημέρωση του κοινού!!!
Αυτός ο συγκεκριμένος συμφωνα με απόφαση του Εφετείου Χαλκίδας είναι θύμα αγωγής slapp’s από πρώην υπουργό.
Αστυνομικός της Χαλκίδας μήνυσε τον Δημοσιογράφο και γράφει ότι δεν είναι δημοσιογράφος.Είναι τέτοιας ικανότητας αστυνομικός,ώστε να μην έχει διαπιστώσει,ως όφείλει,αν είναι δημοσιογράφος παγκοίνως αναγνωρισμένος,ως παραπάνω αναφέρουμε;
Αυτά όλα αφορούν ή όχι τη διάταξη του συντάγματος και των νόμων για την ελευθερία του Τύπου;
Βιάζεται η όχι το Σύνταγμα με τέτοιες ενέργειες;
Δεν αρκεί να γράφονται κείμενα και να λέγονται ωραίες κουβέντες στη θεωρία.
Στην πράξη ποιός κάνει και τι κάνει γιαυτή την δύσμορφη,απεχθή εξουσία;
Δεν θα κουραστούμε να γράφουμε σε κάθε κείμενο με αναφορά και σε εκείνον ότι ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, διαμένει σε πολυκατοικία από το 1960 και ουδέποτε έχει κατηγορηθεί για κανενός είδους πλουτισμό η ΝΕΠΟΤΙΣΜΟ.Σε αντίθεση με ΚΑΘΕ Μητσοτάκη που ενέσκηψε στην εξουσία τα τελευταία…150 χρόνια.
Σε πρόσφατη εκδήλωση,υπό την αιγίδα μάλιστα της Βουλής,ο κ.Παυλόπουλος αναφέρθηκε με τον δικό του μοναδικό τρόπο στους ΒΙΑΣΤΕΣ και στους ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΕΣ του Συντάγματος,με στόχο την διαίωνιση της εξουσίας τους και εκπλήρωση ομολογημένων,αλλά και ανομολόγητων σκοπιμοτήτων τους.
Σε αυτή την ομιλία κυριαρχεί η φωτογραφία της εξουσίας του Κυριάκου με τον ίδιο στην κορυφή.Και εξουσία είναι και οι δημοι και οι αστυνομικοί.
Δεν αναφερόμαστε τυχαία στη Χαλκίδα.Εκεί αδίστακτα αστυνομικοί προβάλουν τα τατουάζ τους στα γυμνασμένα μπράτσα τους κραδαίνοντας σημαίες του Κυριάκου Μητσοτάκη,όταν δεν βιάζουν το Σύνταγμα γράφοντας ότι δεν είναι δημοσιογράφος κάποιος σαν τον προαναφερόμενο.
Δείτε τον δημοσιογράφο στο καθήκον του σε κανάλια και μεταξύ αυτών και στην ΕΡΤ και με στελέχη του δημοσιογραφικού κόσμου:
Δικαίωμά τους να τον αποκαλέσουν συκοφάντη(κι ας μην είναι)υβριστή(κι ας μην είναι)αλλά η άρνηση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος και στο πρόσωπό του, προφανώς εντάσσεται-κατά τη γνώμη μας- στον βιασμό του Συντάγματος,όπως τον περιγράφει πιο κάτω ο κ.Παυλόπουλος αναφερόμενος στις εξουσίες,αλλά και στην εξουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη απο κορυφής(Μαξίμου)έως ονύχων,δηλαδή την βάση της Ιεραρχίας της εξουσίας.Τέτοια άρνηση για ένα προστατευόμενο από το Σύνταγμα Λειτούργημα,όπως (πρέπει να)είναι ο Τύπος και μάλιστα απο ανθρώπους των εξουσιών αποτελεί καίριο πλήγμα στον πυρήνα της ύπαρξης του ανθρώπου-λειτουργού του Τύπου…Και το Σύνταγμά μας δεν το επιτρέπει.
Ιδού τι,μεταξύ άλλλων, είπε ο κ.Παυλόπουλος:
“…Αλλά μάλλον ως μέσο αφενός αυξημένου κύρους κανονιστικού
εγκιβωτισμού των κατά καιρούς πολιτικών επιλογών και
σκοπιμοτήτων τους και, αφετέρου, ανεπιτυχώς συγκεκαλυμμένης
θεσμικής απενοχοποίησης των τελευταίων μέσω ρυθμίσεων
αυξημένης τυπικής ισχύος. Κάτι το οποίο, δίχως αμφιβολία,
παραμορφώνει εμφανώς την κανονιστική ιδιοσυστασία του
Συντάγματος ως Θεμελιώδους Νόμου -ήτοι, και όπως ήδη τονίσθηκε,ως βάσης και κορυφής της Έννομης Τάξης- πάνω στην προκρούστεια κλίνη των ανομολόγητων ή και τεχνηέντως ομολογημένων, κατά περίσταση, προθέσεων και αντίστοιχων σκοπιμοτήτων που κρύβονται πίσω από αυτές τις επιλογές τους.
α) Βεβαίως, το φαινόμενο μιας τέτοιας παραμόρφωσης δεν είναι
καινοφανές, κάθε άλλο. Ανατρέχει στο παρελθόν, απώτερο και
πρόσφατο, με ποικίλες μορφές και εκφάνσεις και αντίστοιχες
εντάσεις. Όμως απέκτησε ενδημικές, κυριολεκτικώς, διαστάσεις στο πλαίσιο της Ελληνικής Έννομης Τάξης κατ’ εξοχήν μετά την έκρηξη της δραματικής οικονομικής κρίσης από το 2010 και έπειτα, ενώ συνεχίζεται με αμείωτη -ίσως μάλιστα ενισχυμένη- εμμονή έως σήμερα. Τίποτα δε, δυστυχώς, δεν προοιωνίζεται ότι κάτι μπορεί να αλλάξει επί τα βελτίω στο άμεσο μέλλον, και μακάρι να διαψευσθώ…
…Κατ’ ακρίβεια, η πρώην αναγκαστική και επ’ εσχάτων οικεία
βουλήσει πλέον επιδίωξη εκπλήρωσης τέτοιων κυβερνητικών
επιδιώξεων μέσω του Συντάγματος έχει πάρει, περίπου ή και
στο ακέραιο, την εξής παραθεσμική μορφή: Η ερμηνεία και η
εφαρμογή των διατάξεων του Συντάγματος, κατά την θέσπιση
και ενεργοποίηση της εκτελεστικής τους νομοθεσίας, δεν γίνεται
με αποκλειστικό γνώμονα τις παραδοσιακές ερμηνευτικές
μεθόδους, και προεχόντως τις μεθόδους της τελεολογικής, της
γραμματικής και της συστηματικής ερμηνείας. Όλως αντιθέτως, η
ερμηνεία και η εφαρμογή των διατάξεων του Συντάγματος
επιχειρείται, από κυβερνητικής πλευράς –και συχνά, δυστυχώς,
με την επικουρία της Δικαιοσύνης- έτσι ώστε να
πραγματοποιηθούν οι επιδιώξεις της και οι αντίστοιχες επιλογές
της με τρόπο ώστε ένα θεσμικώς πρόσφορο κανονιστικό «φύλλο
συκής» να συγκαλύψει καταλλήλως τα πρόδηλα νομικά τους
ελαττώματα. Και, επέκεινα, να καλλιεργήσει, με κάθε πολιτικό
τίμημα, την ψευδαίσθηση στους αποδέκτες των εκάστοτε
αντισυνταγματικών νομοθετικών ρυθμίσεων ότι τηρούνται
επιμελώς τα προσχήματα του Κράτους Δικαίου και της Αρχής
της Νομιμότητας, κατά τα στοιχειώδη προτάγματα της
Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.
β) Στην πράξη, ο εκ μέρους των ημετέρων πολιτικών ιθυνόντων θεσμικός εκφυλισμός των διατάξεων του Συντάγματος με απώτερο σκοπό και στόχο την με κάθε μέσο εκπλήρωση των επιδιώξεών τους, ο οποίος καταλήγει οιονεί νομοτελειακώς στην προϊούσα κανονιστική συρρίκνωσή τους, εμφανίσθηκε κατά βάση με δύο τρόπους. Εκ των οποίων ο δεύτερος πλήττει κυρίως το θεσμικό κύρος των διατάξεων αλλά και αυτού τούτου του ρυθμιστικού ρόλου του Συντάγματος.
β1) Ο πρώτος τρόπος ανάγεται, κατά τα ακροθιγώς προεκτεθέντα,
στην μέθοδο της in concreto ερμηνείας και εφαρμογής των
ισχυουσών διατάξεων του Συντάγματος όχι κατά το γράμμα και
το πνεύμα τους, αλλά κατά τις επιδιώξεις των πολιτικών
ιθυνόντων και, επέκεινα, κατά τις σκοπιμότητες τις οποίες
εξυπηρετούν οι σχετικές αποφάσεις τους. Όπως είναι προφανές
η μέθοδος αυτή, σε ό,τι αφορά τον έλεγχο της
συνταγματικότητας των εκτελεστικών του Συντάγματος
διατάξεων προκειμένου να προσαρμοσθούν στις κυβερνητικές
επιδιώξεις, καταλήγει, μέσω μιας σαφώς παραμορφωτικής
ερμηνείας των διατάξεων τούτων, όχι βεβαίως σε έναν γνήσιο
έλεγχο συνταγματικότητας αλλά, e contrario και κατ’
αποτέλεσμα, σε ένα είδος ελέγχου της νομιμότητας των
εφαρμοστέων κατά περίπτωση ρυθμίσεων του Συντάγματος.
Πρέπει δε να προστεθεί, και μάλιστα με ιδιαίτερη έμφαση, και ότι
για να καταστεί εφικτή η κατά τα προμνημονευόμενα
πραγμάτωση διά της κανονιστικής οδού των επιδιώξεων των
πολιτικών ιθυνόντων, μέσω της διαστρεβλωτικής σύμφωνης με
τις νομοθετικές ρυθμίσεις ερμηνείας των διατάξεων του
Συντάγματος και του επέκεινα θεσμικώς αδιανόητου ελέγχου της
νομιμότητας του Συντάγματος, απαιτείται, αναγκαίως, και η
σύμπραξη των λειτουργών της Δικαιοσύνης. Των οποίων η
αντίστοιχη διευκόλυνση εν προκειμένω έχει αρκετές φορές
διαπιστωθεί στο παρελθόν αλλά και σήμερα. Είναι άκρως
χαρακτηριστικό το εντελώς πρόσφατο παράδειγμα του ελέγχου
της συνταγματικότητας των διατάξεων νόμων, οι οποίοι
θεσπίσθηκαν με αντικείμενο το καθεστώς επιλογής των μελών
και τις αρμοδιότητες Ανεξάρτητων Αρχών, και δη συνταγματικώς
κατοχυρωμένων, όπως π.χ. το Εθνικό Συμβούλιο
Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) και η Αρχή Διασφάλισης του
Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ). Αυτή η δικαστική
«συνδρομή» σε ό,τι αφορά την εκπλήρωση των κυβερνητικών
επιδιώξεων δια της συρρίκνωσης του κανονιστικού
περιεχομένου του Συντάγματος έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο,
ώστε όταν η αντισυνταγματικότητα των επίμαχων και επίδικων
νομοθετικών ρυθμίσεων είναι κατάδηλη και δεν μπορεί να
παρακαμφθεί επιστρατεύεται το «φίλτρο» του δικονομικώς
απαραδέκτου. Ήτοι η εκ μέρους του αρμόδιου δικαιοδοτικού
οργάνου -ακόμη και ανωτάτου- επίκληση λόγων του
παραδεκτού για την τύποις απόρριψη του ασκηθέντος ένδικου
βοηθήματος ή μέσου, με συνηθέστερο λόγο εκείνον της έλλειψης
του απαιτούμενου προσωπικού, άμεσου και ενεστώτος έννομου
συμφέροντος. Έτσι ώστε, δήθεν, το αντίστοιχο ένδικο βοήθημα
ή μέσο να μην μετατρέπεται στην πράξη σε μια actiο popularis.
β2) Και ο δεύτερος τρόπος ανάγεται στην ευθεία επέμβαση επί του
ρυθμιστικού πλαισίου του Συντάγματος διά της αναθεώρησης
διατάξεών του, όχι διότι το κανονιστικό τους περιεχόμενο δεν
είχε θεσπισθεί επιτυχώς ως προς την αντιστοίχως επιδιωκόμενη
ratio constitutionis, αλλά απλώς διότι οι ρυθμίσεις τους όσο και
αν ερμηνεύονταν με την μέγιστη, ακόμη δε και σχεδόν
διαστρεβλωτική, ευρύτητα δεν επέτρεπαν την εκπλήρωση των
επιδιώξεων των ηγητόρων της Εκτελεστικής Εξουσίας -με άλλες
λέξεις του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης- κατά την
επιδίωξη της ικανοποίησης των πολιτικών τους στόχων και
σκοπιμοτήτων. Προς την κατεύθυνση αυτή συμπράττει,
εμφανώς και ευθέως, προσφάτως και μέρος της Νομικής
Επιστημονικής Κοινότητας, όταν σπεύδει να ερμηνεύσει
διατάξεις νόμων και κανονιστικών πράξεων όχι με βάση το
ισχύον Σύνταγμα αλλά -κάτι εντελώς πρωτόγνωρο στα
συνταγματικά μας δεδομένα– με όσα πρόκειται, κατά τις
κυβερνητικές εξαγγελίες, να συμβούν ύστερα από προσεχή
αναθεώρηση του Συντάγματος. Πρόκειται για μια νομικώς
προδήλως εσφαλμένη μέθοδο ερμηνείας του Συντάγματος με
βάση την «προσδοκία αναθεώρησής» του. Μέθοδο η οποία
οδηγεί, με ακόμη μεγαλύτερη διακινδύνευση, όχι μόνο προς την
περαιτέρω κανονιστική συρρίκνωση του Συντάγματος αλλά
ακόμη και στην δεδομένη ρυθμιστική περιθωριοποίησή του.
Πολλώ μάλλον όταν μέσα σε αυτό το ερμηνευτικό πλαίσιο
εκείνοι που επιχειρούν να εφαρμόσουν υπ’ αυτή την λογική τις
διατάξεις του Συντάγματος προδικάζουν, και δη αυθαιρέτως,
από την μια πλευρά το ενδεχόμενο της αναθεώρησής τους και,
από την άλλη πλευρά, το ίδιο το περιεχόμενο το οποίο θα έχουν
τελικώς οι κατά την εκτίμησή τους υπό αναθεώρηση διατάξεις.
Ο π. Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος δέχθηκε να φωτογραφηθεί με τον Μιχάλη Τσοκάνη χωρίς να γνωρίζει τα προαναφερόμενα στο ρεπορτάζ και πολύ πριν την ομιλία του για τους εξουσιαστές-βιαστές του Συντάγματος της οποίας ο επίλογος είναι ο εξής:
Επίλογος
Όλα όσα τονίσθηκαν προηγουμένως δείχνουν πως τίποτα στην εποχή μας και στον Τόπο μας -αλλά όχι μόνο- δεν είναι πια προφανές σε ό,τι αφορά την θεσμική και κανονιστική υπόσταση του Συντάγματος και την λειτουργία του στο πλαίσιο της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, υπό τους όρους και τις προϋποθέσεις των βασικών αντηρίδων αφενός των
αρχών της Διάκρισης των Εξουσιών και του Κράτους Δικαίου και,
αφετέρου, της υπεράσπισης της ακώλυτης άσκησης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Επομένως δεν είναι ούτε υπερβολικό ούτε περιττό να αναστοχαστούμε το χρέος μας απέναντι στο Σύνταγμα και,κατά συνέπεια, απέναντι στην Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία. Και σε αυτό το μονοπάτι αναστοχασμού πρέπει να επιλέξουμε ως οδηγό πριν
απ’ όλα το γράμμα και το πνεύμα της διάταξης του άρθρου 120 παρ. 4 του Συντάγματος περί του δικαιώματος αλλά και της υποχρέωσης τήρησης του Συντάγματος, όπως το δικαίωμα και κυρίως η υποχρέωση αυτή ταιριάζουν στην ιστορική ιδιοσυστασία του πατριωτισμού των Ελλήνων. Αν θέλουμε δε να πάμε πολύ πιο μακριά στην ιστορική πορεία του Ελληνικού Πνεύματος και του Ελληνικού Νομικού Πολιτισμού εν γένει, έναν άλλο χρήσιμο, εμβληματικό θα έλεγα, οδηγό μας έχει κληροδοτήσει η διαχρονικώς επίκαιρη ρήση του Ηράκλειτου: «Μάχεσθαι
χρή τόν δῆμον ὑπὲρ τοῦ νόμου ὄκωσπερ τείχεος».»
