Προκ.Παυλόπουλος και Αλ.Παπαχελάς για εθνικά θέματα και πολιτικούς καραγκιόζηδες σε κρίσιμα πόστα!

O Προκόπης Παυλόπουλος εισήλθε στην πολιτική σκηνή με τρόπο που ούτε ο ίδιος περίμενε.

Εισήλθε ως επιστήμονας(Νομικός) στο Προεδρικό Μέγαρο επι Κωνσταντίνου Καραμανλή και σιγά-σιγά έγινε “δεξί χέρι” του μεγάλου πολιτικού,αφού στα πρώτα κρίσιμα μεταχουντικά χρόνια ο πρόεδρος είχε να αντιμετωπίσει ένα σοβαρότατο πλέγμα νομικοπολιτικών θεμάτων.Το σπουδαιότερο ήταν οι απαιτήσεις του βαθέος αμερικανικού κράτους να μην πληγούν με βαριές νομικές τιμωρίες για πράξεις τους τα χουντικά αποβράσματα,δηλαδή οι φανεροί πράκτορές τους,οι οποίοι έδρασαν με πλήρη υποστήριξη και πρακτική αναγνώριση από την Σοβιετική Ενωση,αλλά και το πλέγμα πρακτόρων τους από την άκρα Αριστερά ως τη άκρα δεξιά.

Επιχειρηματίες,αξιωματικοί,πολιτικοί,δημοσιογράφοι εκτεθειμένοι και νομικά στην χουντική τους παράνομη δράση ζητούσαν προστασία.Αμερικανοί πίεζαν ώστε να εγκλωβίσουν και τη νέα πολιτική ηγεσία σε δικά τους δεδομένα σε μια εποχή,κατά την οποία ο Κισιγκερ είχε βάλει “ολα τα λεφτά των Αμερικανών στην στήριξη της Τουρκίας” με στόχο την αποδυνάμωση των Βρετανών στην Κύπρο και δι αυτής και στην Ανατιολική Μεσόγειο.

ΟΙ Σοβιετικοί βολεύτηκαν άριστα με την ηλιθιότητα των χουντικών να έρθουν σε πλήρη ρήξη με τον Μακάριο.Ποιός θυμάται τα ιδιοτελή “παιχνίδια” του αρχιεπισκόπου που παρίστανε και τον πολιτικό με το Κίνημα των Αδεσμεύτων,του οποίου η καρδιά(Γιουγκοσλαβία του Τίτο,Αίγυπτος του Νάσερ,Ινδία του Νεχρού και Μακάριος) ήταν πλήρως ελεγχόμενη από τη Σοβιετική Ενωση,η οποία επίσης στόχευε στον έλεγχο της  ίδιας περιοχής,γνωστής(και πολύτιμης)στα επιτελεία τους για το πετρέλαιο;

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και το επιτελείο του έπρεπε να βρουν ισορροπίες και το εγχείρημα ήταν δυσκολότερο από την προσπάθεια ενός ερασιτέχνη να περάσει πάνω απο τον Νιαγάρα σε σκοινί ισορροπίας μόνος και αβοήθητος…

Πολύ αργότερα ο λεγόμενος “γκουρού” (τρομάρα μας…)της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή μας παραδέχθηκε το λάθος του στην τυφλή στήριξη στην απαίτηση της Τουρκίας να καταλάβει στρατιωτικά το 1/3 της Κύπρου.

Σήμερα ζούμε την εποχή της αναγνώρισης αυτού του λάθους των Αμερικανών.Η σιωπηρή παρασκηνιακή συνεννόηση Τουρκίας και Σαρκοζί για το μοίρασμα της Λιβύης οδήγησε στο πρώτο και μοναδικό στην Ιστορία λιντσάρισμα έως θανάτου Αμερικανού πρεσβευτή (Στηβενς) σε μια Λιβύη που χωρίς τον Καντάφι ήταν μοιρασμένη στα χέρια της μεγάλης τουρκικής φυλής αφενός και κάποιων άλλων ασαφούς στήριξης αφετέρου.

Συμπτωματικά την ίδια τύχη είχε το 1974 στην “ανακατανομή” δια της προδοσίας της Κύπρου με την εισβολή της Τουρκίας και ο εκεί αμερικανός πρεσβευτής Ρότζερς.Η διαφορά είναι ότι εκείνος δολοφονήθηκε από τους θιασώτες της πολιτικής που εφάρμοζε ο Κισιγκερ.Μετά 5 χρόνια “δολοφονήθηκε” με “τροχαίο” στη Λωζάνη και ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο Χένρι Τάσκα.Είχε αναγγείλει συγγραφή βιβλίου με τα παρασκήνια στην  τρομερά ταραγμένη εκείνη περίοδο.

Ο Καραμανλής χάρη στο μυαλό και στο Επιτελείο του ισορρόπησε προετοιμάζοντας την διαδοχή του και απο ανθρώπους,στους οποίους οι Αμερικανοί είχαν πλήρη εμπιστοσύνη και δεν είχαν αμφιβολία ότι θα ήταν υπάκοιοι στο “σήκω-κάτσε”.

Απέδειξε ότι το “ανήκομεν εις τη Δύση”,με το οποίο σφράγισε την πορεία του μπορούσε να πραγματοποιείται με πολύ επωφελείς για την Ελλάδα συνθήκες από ανθρώπους  ικανούς και όχι “μίσθαρνα,φιλόδοξα,απαίδευτα και αδίστακτα και απέναντι στη μάνα τους” όντα.

Με άλλα λόγια και πολύ διπλωματικότερα αυτή την πραγματικότητα την αποδίδει εδώ και χρόνια ο Προκόπης Παυλόπουλος με διαπιστώσεις της επικράτησης του “οικονομικού” επι του “θεσμικού” αναφερόμενος τόσο στα εσωτερικά,όσο και στα εξωτερικά μας θέματα.

Και η προδοσία του Ιούδα έγινε με επικράτηση του “οικονομικού”…

Σήμερα η περιοχή πορεύεται όχι απλώς στη σκιά,αλλά στο φως της εκτυφλωτικής σύγκρουσης Αμερικανών και ευρωπαίων πολιτικών.

Στην προηγούμενη σύγκρουση με φόντο την Ανατολική Μεσόγειο οι Αμερικανοί “συνταξιοδότησαν” με συνοπτικές διαδικασίες την Μέρκελ,η οποία είχε “ανακαλύψει” τον Γενάρη του 2010 ότι υπάρχει κράτος που ονομάζεται… Κύπρος και το επικέφτηκε,τον Σόϊμπλε,ο οποίος εμπνεύστηκε Ευρώπη γερμανοκρατούμενη και τον Σαρκοζί (με φυλάκιση) ο οποίος προσπάθησε με τα παιχνίδια στη Λιβύη να σβήσει τη δεύτερη σειρά (shores of Tripolis) του…Αμερικανικού στρατιωτικού εθνικού ύμνου!

Τα προαναφερόμενα εν συντομία καταδεικνύουν ότι οι ΗΠΑ θεωρούν εδώ και δυο αιώνες εξαιρετικά κρίσιμο για τα οικονομικά και στρατιωτικά και στρατηγικά και όλα τα άλλα συμφέροντά τους την Ανατολική Μεσόγειο,άρα Ισραήλ-Κύπρο-Ελλάδα.

Οι τρείς αυτές χώρες δεν απειλούν,αλλά ενισχύουν τη στήριξη των συμφερόντων των ΗΠΑ.Η Τουρκία τα απειλεί ευθέως εξ ου και η αναγνώριση ως “λάθος” της πολιτικής ενίσχυσης της Τουρκίας του Κίσιγκερ.

Αυτή την πραγματικότητα καλείται να αντιμετωπίσει με τις σημερινές εξελίξεις η ελληνική ηγεσία όλων των επιπέδων.

Τι κατάφερε και τι θα καταφέρει;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να μην προσκληθεί στο κρίσιμο αυτό διάστημα ούτε για ένα πεντάλεπτο σε ακρόαση απο τον νέο Αμερικανό πρόεδρο,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Ερντογάν που είχε και προσωπική σχέση με τον Τράμπ επι χρόνια έχει καταφέρει κάτι καλύτερο ως σήμερα.

Αντίθετα καθώς ο διεφθαρμένος δικτάτορας της Τουρκίας φαίνεαι να έχει τεράστιες δυσκολίες ακόμα και με τη σημερινή αμερικανική ηγεσία είναι κρίσιμο να βρεί πρόσωπα,χρόνο και χώρο η Ελλάδα και να “θυμίσει” στους συμμάχους Αμερικανούς τι λέει ο…εθνικός τους ύμνος και γιατί. Να τους θυμίσει ακόμα τι ανέφερε και η έκθεση του Αμερικανού Στρατηγού Ήτον το 1805 από τη Λιβύη.Δηλαδή να αναδείξει τα δίκαιά της. Αυτό  όμως χρειάζεται ικανούς και μορφωμένους και πειστικούς και μη εκβιαζόμενους στις αντίστοιχες θέσεις και στην ηγεσία.

Υπάρχουν τέτοιοι(π.χ. Δένδιας) και στο σημερινό υπουργικό συμβούλιο,αλλά υπάρχουν και θλιβεροί που μέλημά τους είναι να …φυτέψουν καλά βαμμένα μαλλιά στο άδειο κεφάλι τους ή να κρύψουν τα πλαστά στην ουσία η στους τύπους πτυχία,με τα οποίοι λάθρα βιώνουν ακόμα και σε υπουργικά συμβούλια!!!!

Ο Αλέξης Παπαχελάς εξευτέλισε με το δικό τους τρόπο πολλούς πολιτικούς (και όχι μόνο) και κατέδειξε ότι αυτοί δεν έχουν καμία δυνατότητα να αναπτύξουν σε συμμάχους και μη συμμάχους τα ελληνικά δίκαια με τον τρόπο που τα παρουσίασε προχθές ο π.Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Ακαδημαϊκός και Επίτιμος Καθηγητής του ΕΚΠΑ Προκόπης Παυλόπουλος στο Συνέδριο με τίτλο: «Η Ανατολική Μεσόγειος αλλάζει» που συνδιοργάνωσαν «The Council», «Delphi Economic Forum» και «Το Βήμα».

Στο πρωτοσέλιδο άρθρο του ο Αλέξης Παπαχελάς αναφέρθηκε ως εξής σε καραγκιόζηδες που κάθισαν στον σβέρκο των Ελλήνων ως υπουργοί και κλήθηκαν να υπερασπιστούν(τρομάρα μας…) τα ελληνικά δίκαια:

“Πριν από χρόνια επισκέφθηκα στο πλαίσιο της ιστορικής έρευνας έναν πολιτικό που είχε περάσει από μια πολύ σημαντική θέση. Τον επισκέφθηκα στο προσωπικό του γραφείο, που ήταν μέσα στο σπίτι του. Καθώς μιλούσαμε μου έκαναν εντύπωση το σκηνικό, τα έπιπλα, τα πράγματα, ακόμη και η τηλεφωνική συσκευή επάνω στο γραφείο του. Σε σημείο που ελάχιστα πρόσεχα τι ακριβώς έλεγε. Φεύγοντας δεν άντεξα και ρώτησα έναν φίλο του αν «του θύμιζε κάτι το γραφείο». Μου αποκάλυψε, λοιπόν, ότι πριν φύγει από τη θέση του και βγει στη σύνταξη, σχεδίασε ένα ολόκληρο δωμάτιο, το γραφείο, τη βιβλιοθήκη, όλα, για να είναι ακριβώς ίδια με το γραφείο που άφησε αναγκαστικά πίσω του. Στην αρχή σοκαρίστηκα, μετά σκέφθηκα πόσο δύσκολη δουλειά είναι αυτή την πολιτικών ή, βεβαίως, και των ηθοποιών ή και των μεγάλων τραγουδιστών, οι οποίοι κάποια στιγμή πρέπει να κατέβουν από τη σκηνή και να αποδεχθούν ότι δεν είναι πια πρωταγωνιστές. Το επάγγελμα έχει γίνει πολύ πιο δύσκολο φυσικά στις μέρες μας γιατί η κοινωνία αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς, αφήνει ή και ξεβράζει πολιτικούς και γενικά πρόσωπα με ρόλο στον δημόσιο διάλογο με τρομακτική ταχύτητα. Η σιγουριά ενός στατικού μιντιακού περιβάλλοντος δεν υπάρχει πια…”

Αυτοί οι αποκαλυπτόμενοι απο τον Αλ Παπαχελά καραγκιόζηδες πρέπει όχι απλώς να κατανοήσουν,αλλά και να διαχειριστούν πειστικά στα σαλόνια των υπερδυνάμεων τις βασικές ελληνικές θέσεις στα εθνικά θέματα μας,τις οποίες ο Προκόπης Παυλόπουλος συνόψισε ως εξής στο προαναφερόμενο προχθεσινό συνέδριο:

…ΙΙΙ. Οι κατ’ ελάχιστο προϋποθέσεις επίλυσης του Κυπριακού Ζητήματος κατά
το Διεθνές Δίκαιο και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο.

Από τα όσα ήδη παρατέθηκαν καθίσταται προφανές ότι η επίλυση του
Κυπριακού Ζητήματος, με πλήρη τήρηση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και
του Ευρωπαϊκού Δικαίου, πρέπει να πληροί, εν συνόλω, τις εξής προϋποθέσεις:
Α. Πρώτον, η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να έχει την πολιτειακή μορφή το
πολύ Ομοσπονδιακού Κράτους, κατά τα Διεθνή και κυρίως κατά τα
Ευρωπαϊκά αντίστοιχα πρότυπα.  Ουδεμία μορφή Συνομοσπονδίας, ευθεία ή
συγκεκαλυμμένη, είναι ανεκτή.  Και τούτο πρωτίστως διότι πέραν του ότι μία
τέτοια «λύση» είναι, εξ ορισμού, θνησιγενής και εξυπηρετεί μόνο τις βλέψεις
και τα συμφέροντα της Τουρκίας με το να οδηγεί σε ουσιαστική πολιτειακή
αποσύνθεση την Κυπριακή Δημοκρατία, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον
πυρήνα του πρωτογενούς Ευρωπαϊκού Δικαίου.  Κυρίως δε με τις διατάξεις
της ΣΕΕ, ως προς την πολιτειακή μορφή και την κυριαρχία των Κρατών-
Μελών της.  Πραγματικά, αποτελεί κοινό νομικό και πολιτικό «τόπο» ότι
Συνομοσπονδιακό Κράτος δεν μπορεί να είναι Κράτος-Μέλος της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, δοθέντος ότι δεν δύναται, εκ φύσεως, ν’ ανταποκριθεί,
μεταξύ άλλων, στις απαιτήσεις επαρκούς τήρησης του Ευρωπαϊκού
Κεκτημένου. Αυτό και μόνον αποδεικνύει, δίχως αμφιβολία, μεταξύ άλλων και
ότι το περιβόητο «σχέδιο Ανάν» για την Κύπρο όχι μόνο δεν υπήρξε «χαμένη
ευκαιρία» αλλά, όλως αντιθέτως, αν εφαρμοζόταν -και με δεδομένο το ότι
κατέληγε στην δημιουργία κράτους συνομοσπονδιακού τύπου- θα οδηγούσε,
νομοτελειακώς, στην διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στην
αποχώρησή της από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Β. Δεύτερον, η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να στηρίζεται, καθ’ ολοκληρία, στις
θεμελιώδεις αρχές της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, ως θεσμικής
εγγύησης της Ελευθερίας in globo.  Άρα ως θεσμικής εγγύησης των
Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όχι μόνο κατά το Εθνικό Δίκαιο
αλλά και κατά το Διεθνές Δίκαιο και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο.
Γ. Τρίτον, η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να έχει, ως μέλος της Διεθνούς
Κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μία Διεθνή Νομική Προσωπικότητα.
Δ. Τέταρτον, στην Κυπριακή Δημοκρατία νοείται μία, και μόνον, Ιθαγένεια.
Ε. Πέμπτον, η Κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να είναι πλήρης,
με εξίσου πλήρη σεβασμό όλων, ανεξαιρέτως, των διατάξεων του Διεθνούς
Δικαίου και του Ευρωπαϊκού Δικαίου. Τούτο σημαίνει πληρότητα και της stricto
sensu Κυριαρχίας της -π.χ. σε ό,τι αφορά την εδαφική της ακεραιότητα, τα
σύνορά της, την αιγιαλίτιδα ζώνη της κ.λπ.- και της lato sensu Κυριαρχίας της,
άρα την πλήρη άσκηση όλων, δίχως οιαδήποτε διάκριση, των Κυριαρχικών
της Δικαιωμάτων, με επίκεντρο τα Δικαιώματά της επί του συνόλου των
Θαλάσσιων Ζωνών της κατά το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, π.χ. επί της
Υφαλοκρηπίδας της και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της. Ουδεμία
δε επιρροή ασκεί επ’ αυτού, όπως ήδη διευκρινίσθηκε, το ότι η Τουρκία δεν
έχει προσχωρήσει στην ως άνω Διεθνή Σύμβαση αφού αυτή, κατά την
νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, παράγει διεθνώς
παραδεδεγμένους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου οι οποίοι ισχύουν erga
omnes.
ΣΤ. Έκτον -και κατά συνέπεια- επί της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν είναι
επιτρεπτό να παραμένουν, κατ’ ουδένα τρόπο, στρατεύματα κατοχής ούτε να
ισχύουν, επίσης κατ’ ουδένα τρόπο, εγγυήσεις τρίτων.  Και στις
«εγγυήσεις» αυτές περιλαμβάνονται ενδεχόμενες «εγγυήσεις» και της
Μεγάλης Βρετανίας, ιδίως αφότου συντελέσθηκε το Brexit.
Ζ. Και, έβδομον, τα προεκτεθέντα συνεπάγονται ότι από την Κυπριακή
Δημοκρατία πρέπει να αποχωρήσουν, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, οι
«έποικοι», τους οποίους εγκατέστησε παρανόμως, σύμφωνα μάλιστα με την
νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η
Τουρκία και να επανέλθουν οι αναγκαστικώς αποχωρήσαντες από τις εστίες
τους, λόγω της τουρκικής εισβολής, πρόσφυγες, ανακτώντας στο ακέραιο όλα
τα κατά την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αλλά και
κατά τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Δικαιώματά τους.

Επίλογος

Όσο για την Διεθνή Κοινότητα και τον ΟΗΕ, η κατ’ αποτέλεσμα
«ισότιμη» αντιμετώπιση Τουρκίας και Κύπρου –δηλαδή του «θύτη» με το
«θύμα» της τουρκικής εισβολής και κατοχής– κατά την λογική της ανοχής των
ατέρμονων και κενών περιεχομένου συζητήσεων μεταξύ των δύο μερών, δείχνει
πόσο στις μέρες μας το Διεθνές Δίκαιο, με αποκλειστική ευθύνη της ίδιας της
Διεθνούς Κοινότητας και του ΟΗΕ, συντίθεται όχι τόσο από leges perfectae, αλλά
σε πολλές περιπτώσεις από leges minus quam perfectae ή και leges imperfectae.
Ελλάδα και Κύπρος, λοιπόν, στέλνοντας το μήνυμα ότι δεν είναι διατεθειμένες να
δεχθούν αυτή την οιονεί «χειμέρια νάρκη»  της ΚΕΠΠΑ και της Διεθνούς
Νομιμότητας πρέπει να θέσουν, ως Κράτη-Μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της
Διεθνούς Κοινότητας, προ των ευθυνών τους τους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς και
εκείνους της Διεθνούς Κοινότητας επισημαίνοντας, χωρίς περιστροφές,
υποχωρήσεις και υπαναχωρήσεις, και τα εξής: Όπως όλοι στεκόμαστε σήμερα στο
πλευρό της Ουκρανίας,  καταδικάζοντας απεριφράστως και εμπράκτως το πολεμικό
έγκλημα της Ρωσίας, στην ίδια γραμμή υπεράσπισης της Ευρωπαϊκής Νομιμότητας
και της Διεθνούς Νομιμότητας πρέπει να καταδικασθεί -με χρησιμοποίηση του veto
αν χρειασθεί σε μελλοντικές αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης- απεριφράστως
και εμπράκτως και η συνεχιζόμενη εγκληματική τακτική της Τουρκίας εις βάρος της
Μαρτυρικής Κύπρου.  Διότι η επιλεκτική εφαρμογή της Διεθνούς και της
Ευρωπαϊκής Νομιμότητας οδηγεί, μοιραίως, στην ουσιαστική αναίρεσή τους.»

Y.Γ.Πως αλλιώς πέρα  απο καραγκιόζη μπορεί κανείς να θεωρήσει τον πολιτικό που περιγράφει ο Αλέξης Παπαχελάς και δυστυχώς σαν και δαύτον είναι κι άλλοι πλείστοι όσοι;