Αρχική Θέμα Κεραυνοί Παυλόπουλου στο Καστελλόριζο- Θρήνος …σοβαρός ηγετίσκων “γιατί κλωτσούν τον πεσμένο...

Κεραυνοί Παυλόπουλου στο Καστελλόριζο- Θρήνος …σοβαρός ηγετίσκων “γιατί κλωτσούν τον πεσμένο στα γόνατα Λιγνάδη και τον τιμωρούν με ζωή σε διάφανο δωματιο!”…

1152
ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ
Mια ιστορικής σημασίας εκδήλωση με συμμετοχή ομογενών βουλευτών σε διάφορες χώρες του κόσμου έγινε στο Καστελλόριζο με κεντρικό ομιλητή-εισηγητή τον τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο.
Οι βουλευτές είναι μέλη της Παγκόσμιας Διακοινοβουλευτικής Ενωσης Ελληνισμού,η οποία δημιουργήθηκε με συντονιστή δικηγόρο τον Γιώργο Νούλα,υποψήφιο βουλευτή(Σάμου)της Νέας Δημοκρατίας.
Είναι η πρώτη φορά που διεξάγεται στο Καστελλόριζο τέτοιας εμβέλειας εκδήλωση και μάλιστα σε μία ιδιαίτερη χρονική συγκυρία με τα εξής χαρακτηριστικά:
1)ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ:
Ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ εξέφρασε δημόσια την εκτίμηση ότι “είναι θέμα χρόνου εισβολή της Κίνας στην Ταϊβάν”,η οποία ως σήμερα λειτουργεί ως ανεξάρτητο κράτος.
Η περιοχή έχει εξαιρετική σημασία καθώς το Διεθνές Δικαστήριο με διάδικο την Κίνα(και τις Φιλιππίνες) επέλυσε θέματα κυριαρχίας των νησιών με τρόπο που ευνοεί απολύτως τις ελληνικές θέσεις για την πλήρη κυριαρχία και το δικαίωμα εξοπλισμού των ελληνικών νησιών.
2.)Η Ρωσία με την εισβολή στην Ουκρανία κινητοποίησε την διεθνή (δυτική)κοινότητα και οργανισμούς εναντίον της με τρόπο που δικαιώνει τις ελληνικές θέσεις για την αντίστοιχη εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο.
3)οι ΗΠΑ με ηγετικές πρωτοβουλίες στην περοχή στριμώχνουν την Τουρκία καθώς της αποκόπτουν-αποδυναμώνουν το κύριο στήριγμα στη Δύση,δηλαδή τη Γερμανία και την θέτουν στο δίλημμα: ΝΑΤΟ και Δύση ή Ρωσία και Ασία.
4)Η Τουρκία σε κρίσιμη για την δικτατορία Ερντογάν προεκλογική διαδικασία,εάν επιλέξει Ρωσία και Ασία,θα ανοίξει σε βάρος της ασκό με δραματικές για εκείνη συνέπειες.Η επιλογή της Δύσης συμφέρει και στην Ελλάδα ,γιατί η Δύση έχει κανόνες που δεν αφήνουν περιθώρια μη σεβασμού των συνθηκών στην Τουρκία.Η πιθανή πρωτοβουλία γεώτρησης της Τουρκίας στα διεθνή ύδατα ανοιχτά της Κρήτης εντός του τουρκολιβυκού “μνημονίου” μάλλον θα εκτονώσει την ένταση και θα διευκολύνει την παραμονή της στο δυτικό στρατόπεδο,παρά το αντίθετο.
5)Η κινεζική Διοίκηση του Οργανισμού λιμένα Πειραιά πανηγυρίζει με χθεσινή της ανακοίνωση, γιατί επένδυσε  στην Ελλάδα και ο Πειραιάς είναι μέσα στα 10 πιο επικερδή λιμάνια παγκοσμίως.Οποιαδήποτε ενθάρρυνση της Τουρκίας κε μέρους της Κίνας σημαίνει αυτόματη λήξη της παραμονής της στον Πειραιά.
ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ
Με την προφανή στήριξη των ΗΠΑ προσωπικότητες από τον Έλον Μάσκ μέχρι τον Μάτζικ Τζόνσον ,τους αστέρες του Χόλυγουντ ,επιχειρηματίες και αθλητές τεραστίου βεληνεκούς αλωνίζουν-τουριστικά- τα ελληνικά νησιά με αντίστοιχη προβολή της ελληνικότητας.
 Αυτοί οι αστέρες της παγκόσμιας δύναμης θα έπρεπε να είχαν αξιοποιηθεί απο την κυβέρνηση και την προεδρία της Δημοκρατίας ανάλογα.Είτε με δημόσιες προβολές,είτε παρασκηνιακά.Αυτά προυποθέτουν όμως αντίστοιχο βεληνεκές της κυβέρνησης και της προεδρίας της Δημοκρατίας.
Οχι απλά παντελώς απόντες,αλλά οι αστέρες αυτοί,αν ενδιαφερθούν για το πως περνάει η μέρα της ελληνικής ηγεσίας θα δουν να κυριαρχεί στα ΜΜΕ η υπόθεση Λιγνάδη.Αρα κάπως έτσι…
Οι γαλλικές τεράστιου βεληνεκούς εφημερίδες “Μόντ” και “Λιμπερασιόν” είχαν ευθέως συνδέσει την υπόθεση Λιγνάδη με την δολοφονία του δημοσιογράφου Καραϊβάζ τον Απρίλη του 2021 ,γιατί ο δημοσιογράφος είχε κάνει-λίγο πριν δολοφονηθεί- σκληρές αποκαλύψεις για την εξεφάνιση απο τη δικογραφία στοιχείων κρίσιμων.
Και ο Κώστας Βαξεβάνης συμπληρώνει ότι υπήρχαν δυο συμβόλαια θανάτου δημοσιογράφων εκείνη την εποχή,το ένα ήταν για τον ίδιο τον Κώστα Βαξεβάνη…
Ακριβώς αυτές τις ημέρες εκδόθηκε η απόφαση για τον Λιγνάδη και η κυβέρνηση υπέστη ένα φοβερό στραπάτσο καθώς είχε επενδύσει τα πάντα στην αθώωση,ώστε να βγάλει απο πανω της το σκάνδαλο και τις αιματηρές διασυνδέσεις των γαλλικών ΜΜΕ.Δεύτερο στραπάτσο μετά εκείνο της ΝΟΒΑΡΤΙΣ μέσα στο κρίσιμο αυτό καλοκαίρι.
Είχε  και έχει καθίσει με δάσκαλο καλό η Κυβέρνηση.Την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Αυτόν τον καιρό διανέμει με τα φύλλα της και φύλλα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ του 1921.Αυτοκριτικά.Οι αναγνώστες την βομβαρδίζουν καθώς μένουν κατάπληκτοι με τις αθλιότητες του(βασιλικόδουλου) δημιουργού της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ Γ.Βλάχου εναντίον του Ελ. Βενιζέλου και της συνθήκης των Σεβρών ,την οποία κατήγγειλε ως…άδικη για την Ελλάδα(!!!) και προπαγάνδιζε πόλεμο για κατάληψη της…Τουρκίας ολόκληρης ,χωρίς να υπολογίζει καθόλου την αντίθεση των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής…
Η ίδια ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ σήμερα΄όταν δεν επιτίθεται δια του ανηψιού του …Χαρίλαου Φλωράκη κατά του Προκόπη Παυλόπουλου  παίζει τα ρέστα της στην υπόθεση Λιγνάδη τρελαίνοντας τον κόσμο.
Στη μία σελίδα(Σάββατο 16/7 σελ 13) γράφει ότι  στην Ελλάδα βασιλεύει η ατιμωρησία σε βαριά εγκλήματα και αναφέρεται επικριτικά στην ατιμωρησία των δολοφόνων σε συγκεκριμένα εγκλήματα τα οποία κατονομάζει.Των νεαρών γυναικών-συζύγων,του Γρηγορόπουλου,των σατανιστών,του Ζακ Κωστόπουλου και σημειώνει:
“….Τι πάει να πει αναστολή για βιασμούς και φόνους;Οι πρόθυμοι δικηγόροι σπεύδουν να εξηγήσουν ότι “ετσι λειτουργεί το σύστημα”,αλλα το βασικό ερώτημα παραμένει: γιατί λειτουργεί έτσι το σύστημα;Τι μήνυμα στέλνει στην κοινωνία η επιβολή “ήπιων” ποινών-ή μη ποινών-για σοβαρά εγκλήματα;Είναι δικαιοσύνη αυτό το πράγμα;”
Στην απέναντι ακριβώς σελίδα βασικός αρθρογράφος σπαράζει “γιατί ο κ.Λιγνάδης και να αθωωθεί στο Εφετείο δεν θα είναι αυτός που ήταν πριν δυο χρόνια…κανένας δεν θα τον κοιτάξει με το ίδιο βλέμμα ξανά…διότι ο κανιβαλισμός που μεσολάβησε κατέστησε τη ζωή του όλη διάφανη:είναι λες και ζει σε ένα διάφανο σπίτι.Δεν μπορώ να φανταστώ χειρότερα ισόβια απο αυτά…Που έγκειται το δίκαιο όταν συνεχίζεις να κλωτσάς έναν άνθρωπο που είναι στα γόνατα;…”
Από “Μόντ” και “Λιμπερασιόν” στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ…Που να βρει χρόνο η κυβέρνηση για τα εθνικά θέματα αφού κλωτσούν τον πεσμένο στα γόνατα ,τον ΜΟΝΟ καταδικασμένο για δυο βιασμούς που πήρε αναστολή εκτέλεσης ποινής στα ελληνικά χρονικά;
Με την πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι κάπως διαφορετικά.Και να είχε χρόνο  και να είχε καλύτερη αντίληψη των εθνικών θεμάτων και να είχε καλύτερη  γνώση των κρίσιμων εξελίξεων εντός και εκτός χώρας έχει απελπιστικά κοντό βεληνεκές για να αξιοποιήσει τα προαναφερόμενα,ώστε να βοηθήσει την συστράτευση της Διεθνούς κοινότητας.
Μπορει να διανοηθεί κανείς την συγκεκριμένη πρόεδρο να τηλεφωνούσε στον Ντράγκι και να συζητήσει μαζί του την κρισιμότητα του ιταλικού προβλήματος στην ύπαρξη της Ευρωπαϊκής ενωσης;Κάτι που θα είχε ήδη κάνει 3-4 φορές ιδιωτικά και δημόσια ο Προκόπης Παυλόπουλος.
Διαβάστε την ομιλία του Προκόπη Παυλόπουλο στο Καστελλόριζο,εκτιμήστε την αποκλειστική ενασχόληση της κυβέρνησης με “το πρόβλημα του κ.Λιγνάδη να ζει σε διάφανο δωμάτιο” και ύστερα αγοράστε ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.Να βλέπετε την συμπεριφορά της και την συμβολή της στην εθνική καταστροφή του 1922.Κι άλλοι ήταν υπεύθυνοι φυσικά…Στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ αναφερόμαστε με αφορμή τα μαθήματα που μας δίνει και σήμερα.

Ιδού η ομιλία του κ.Παυλόπουλου στο Καστελόριζο για τα κρίσιμα εθνικά μας θέματα:

«Οιαδήποτε συζήτηση γύρω από τα Δικαιώματα της Ελλάδας επί των
Θαλάσσιων Ζωνών που της ανήκουν, κατά το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας
(Σύμβαση Montego Bay του 1982) -άρα και οιαδήποτε σχετική συζήτηση,
αντιστοίχως, ως προς την Κυριαρχία της και τα Κυριαρχικά της Δικαιώματα εν
προκειμένω- έχει ως αφετηρία την εξής θεμελιώδη θέση, η οποία αποτελεί
πάγιο και αδιαπραγμάτευτο «πυλώνα» της Εξωτερικής μας Πολιτικής: Μία και
μόνη διαφορά υφίσταται προς επίλυση, μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου της
Χάγης, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Πρόκειται για την οριοθέτηση της
Νησιωτικής Υφαλοκρηπίδας και της επέκεινα Αποκλειστικής Οικονομικής
Ζώνης στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, κατά πλήρη εφαρμογή του
Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, ήτοι κατά πλήρη εφαρμογή, «υπό το φως»
και της διεθνούς νομολογίας, κατ’ εξοχήν των διατάξεων της κατά τ’ ανωτέρω
Σύμβασης του Montego Bay του 1982. Ακόμη και όταν, οπωσδήποτε
αδοκίμως, χρησιμοποιείται -πάντως όχι από το Υπουργείο Εξωτερικών, το
οποίο πάντοτε υιοθετεί για το συγκεκριμένο ζήτημα την προαναφερόμενη
Εθνική Γραμμή- ο όρος «Θαλάσσιες Ζώνες», ο πληθυντικός αυτός ουδόλως

και καθ’ οιονδήποτε τρόπο σημαίνει ότι η Ελλάδα επανέρχεται στην νομικώς
εσφαλμένη και πολιτικώς επικίνδυνη ορολογία περί «διαφορών», η οποία
ατυχώς υιοθετήθηκε στο «Κοινό Ανακοινωθέν» Ελλάδας-Τουρκίας της 8 ης
Ιουλίου 1997, κατά την τότε Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ και μετέπειτα στα
συμπεράσματα της Συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Ελσίνκι,
μεταξύ 10 ης και 11 ης Δεκεμβρίου 1999. Αυτός ο «πληθυντικός», ο οποίος
επέτρεψε για κάποιο διάστημα στην Τουρκία να προβάλλει, σχεδόν
ανενόχλητη, και τις «φαντασιώσεις» της περί «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο
έχει, από πλευράς Ελλάδας, οριστικώς και αμετακλήτως καταδικασθεί μετά το
2004, ως εντελώς αντίθετος προς κάθε έννοια του Διεθνούς και του
Ευρωπαϊκού Δικαίου.


Α. Τις προμνημονευόμενες παρατηρήσεις συμπληρώνουν και οι εξής τέσσερις,
επίσης πάγιες και αδιαπραγμάτευτες, θέσεις της Εξωτερικής μας Πολιτικής
αναφορικά με τα Εθνικά μας Θέματα και τα Εθνικά μας Δίκαια εν γένει έναντι
της Τουρκίας:
1. Πρώτον, ούτε τέθηκε, ούτε τίθεται, ούτε πρόκειται να τεθεί -και, a fortiori,
να γίνει δεκτό- θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923,
πολλώ μάλλον όταν η Συνθήκη αυτή είναι, κατά την ίδια την φύση της, μη
επιδεκτική αναθεώρησης κατά τους ειδικούς περί τούτου κανόνες του
Διεθνούς Δικαίου.
2. Δεύτερον, ουδεμία επιρροή μπορεί ν’ ασκήσει, σε ό,τι αφορά την
Κυριαρχία και τα Κυριαρχικά Δικαιώματα της Ελλάδας, ο ισχυρισμός της
Τουρκίας ότι δεν έχει προσχωρήσει στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας,
κατά την Σύμβαση του Montego Bay του 1982. Και τούτο διότι, όπως θα
τονισθεί και στην συνέχεια, κατά την πάγια νομολογία του Διεθνούς
Δικαστηρίου της Χάγης η ως άνω Σύμβαση έχει επικυρωθεί από τον
απαιτούμενο αριθμό Κρατών-Μελών της Διεθνούς Κοινότητας, ώστε να
παράγει εθιμικούς -ορθότερα δε γενικώς παραδεδεγμένους- κανόνες του
Διεθνούς Δικαίου, οι οποίοι ισχύουν erga omnes, συνακόλουθα δε και
έναντι της Τουρκίας.

3. Τρίτον, για την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση το λεγόμενο
«τουρκολιβυκό μνημόνιο» είναι ανυπόστατο και δεν παράγει έννομα
αποτελέσματα. Επιπλέον, η Ελλάδα μπορεί να ζητήσει την ευθεία
σύμπραξη, υπέρ αυτής, της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς την οριοθέτηση
της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης που της αναλογεί στο Αιγαίο και
στην Ανατολική Μεσόγειο.
4. Τέταρτον, η τουρκική πλευρά οφείλει να γνωρίζει ότι η Ελλάδα έχει το
αναφαίρετο δικαίωμα αμυντικής θωράκισης όλων, ανεξαιρέτως, των
Νησιών της στο Αιγαίο, κυρίως κατά τις διατάξεις του άρθρου 51 του
Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, λόγω της συνεχιζόμενης απειλής και της
απειλής χρήσης βίας εκ μέρους της Τουρκίας, ιδίως μάλιστα όσο ισχύει το
αυθαίρετο «casus belli» και η δράση της «Στρατιάς του Αιγαίου». Ενώ
μπορεί, οποτεδήποτε, να ζητήσει και την συνδρομή της Ευρωπαϊκής
Ένωσης εν προκειμένω, κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 42 παρ.
7 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Β. Με δεδομένη την διαχρονική κακοπιστία της Τουρκίας και την
συνακόλουθη ασύστολη παραβατικότητά της εις βάρος του Διεθνούς Δικαίου
ως προς τις σχέσεις της με την Ελλάδα, η Ελληνική πλευρά οφείλει να
καθιστά, με κάθε τρόπο και με την μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια, ευκρινή και
τα εξής: Ο όρος «Θαλάσσιες Ζώνες» ουδόλως διαφοροποιεί την
προμνημονευόμενη σταθερή, μετά το 2004, στάση της Ελλάδας ότι μία, και
μόνη, διαφορά υφίσταται προς επίλυση με την Τουρκία: Η οριοθέτηση της
νησιωτικής υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στο
Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Ενόψει των Δηλώσεων του 1994 και του
2015, με βάση τις οποίες η Ελλάδα έχει οριοθετήσει σαφώς και επακριβώς
την υποχρεωτική δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης,
ενδεχόμενη ενώπιον αυτού κοινή προσφυγή Ελλάδας και Τουρκίας, ύστερα
από το αναγκαίο κατά το Διεθνές Δίκαιο συνυποσχετικό, μπορεί να νοηθεί
μόνον εφόσον τηρηθούν και οι ακόλουθες, μεταξύ άλλων, προϋποθέσεις:
1. Δεν είναι νομικώς δυνατό -αφού αποτελούν μέρος του «σκληρού
πυρήνα» της Εθνικής μας Κυριαρχίας -ν’ αχθούν προς επίλυση π.χ.

ζητήματα σχετικά με το Έδαφος, τον Εναέριο Χώρο και την Αιγιαλίτιδα
Ζώνη.
2. Η Ελλάδα διατηρεί, στο ακέραιο, το δικαίωμά της να επεκτείνει,
μονομερώς και όποτε το κρίνει σκόπιμο, την Αιγιαλίτιδα Ζώνη της από τα 6
ν.μ. στα 12 ν.μ. Και με βάση την τακτική της Τουρκίας είναι σκόπιμο η
Ελλάδα να προσανατολίζεται περισσότερο προς την προοπτική πλήρους
άσκησης του ως άνω δικαιώματός της για την ολοκληρωμένη επέκταση της
Αιγιαλίτιδας Ζώνης στα 12 ν.μ., παρά ν’ αγωνίζεται μόνο για την άρση του
παντελώς αυθαίρετου «casus belli» της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης της 8 ης
Ιουνίου 1995, αμέσως μετά την έναρξη ισχύος του Διεθνούς Δικαίου της
Θάλασσας κατά την Σύμβαση του Montego Bay του 1982.

Γ. Επομένως, κοινή προσφυγή Ελλάδας και Τουρκίας στο Διεθνές Δικαστήριο της
Χάγης είναι νοητή και θεσμικώς επιτρεπτή μόνον ως προς τα Κυριαρχικά
Δικαιώματα -άρα όχι ως προς την Εθνική Κυριαρχία κατά τ’ ανωτέρω- επί της
Υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, με πλήρη επήρεια
των Νησιών μας. Στο δε απαιτούμενο σε αυτή την περίπτωση συνυποσχετικό,
η Τουρκία οφείλει ν’ αναγνωρίσει την ισχύ του συνόλου της προαναφερόμενης
Σύμβασης του Montego Bay του 1982. Πολλώ μάλλον όταν και σήμερα
δεσμεύεται από την Σύμβαση αυτή, μολονότι δεν την έχει επικυρώσει, αφού
παράγει, κατά την πάγια νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης,
γενικώς παραδεδεγμένους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, οι οποίοι ισχύουν
έναντι πάντων. Και στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι επειδή η
οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης
συνδέονται ευθέως με τα όρια της Αιγιαλίτιδας Ζώνης -όχι ως προς την αρχή
μέτρησής τους, δηλαδή ως προς την ακτογραμμή, αλλά ως προς την αφετηρία
του πεδίου τους, που είναι το τέλος της Αιγιαλίτιδας Ζώνης- η Ελλάδα θα πρέπει
να επιλέξει την οδό της επέκτασης της Αιγιαλίτιδας Ζώνης της στα 12 ν.μ. πριν
από κάθε προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ή, τουλάχιστον, να
διασφαλίσει στο σχετικό συνυποσχετικό, με πλήρη σαφήνεια, ότι το οιοδήποτε
δεδικασμένο που θα προκύψει από την μετά την προσφυγή απόφαση του
Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης ουδόλως θίγει το δικαίωμά της για επέκταση
της Αιγιαλίτιδας Ζώνης της στα 12 ν.μ. Κάτι το οποίο, επιπροσθέτως, είναι

οιονεί «φυσική συνέπεια» των προμνημονευόμενων δηλώσεών της αναφορικά
με την υποχρεωτική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου τούτου. Εν πάση δε
περιπτώσει, και λόγω του κινδύνου από το νομικώς ανυπόστατο «τουρκολιβυκό
μνημόνιο», η Ελλάδα μπορεί και οφείλει να επεκτείνει την Αιγιαλίτιδα Ζώνη της
στα 12 ν.μ. σε όλο το πεδίο της Ανατολικής Μεσογείου.

Δ. Ως προς την στρατηγική, την οποία είναι ενδεδειγμένο ν’ ακολουθήσει η
Ελλάδα για την διασφάλιση της «πλήρους επήρειας» των Νησιών μας ιδίως
κατά την οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής
Ζώνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας κατά την
Σύμβαση του Montego Bay του 1982, πρέπει να τονισθεί ότι οι «οιωνοί» της
διεθνούς νομολογίας εμφανίζονται σήμερα μάλλον ευνοϊκοί υπέρ των Εθνικών
μας Θέσεων. Άκρως ενδεικτική και αντιπροσωπευτική είναι η πρόσφατη
απόφαση -της 12 ης Ιουλίου 2016- του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου, το
οποίο συγκροτήθηκε και επιλήφθηκε εν προκειμένω κατά τις διατάξεις του
Παραρτήματος VII της Σύμβασης του Montego Bay του 1982, στην υπόθεση
μεταξύ Φιλιππίνων και Κίνας για νησιωτικούς σχηματισμούς στην Νότια Σινική
Θάλασσα. Ειδικότερα:
1. Ιδιαίτερη νομική σημασία έχουν εκείνες οι σκέψεις της απόφασης της
12 ης Ιουλίου 2016 του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου, που εμπεριέχονται
στα obiter dicta αρ. 473-553 και οι οποίες αναδεικνύουν, σε γενικές
γραμμές, μεταξύ άλλων, και τ’ ακόλουθα:
α) Πριν απ’ όλα οι ως άνω σκέψεις οδηγούν στην «διαλεύκανση»
σημαντικών πτυχών του γράμματος και του πνεύματος των διατάξεων του
άρθρου 121 του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας κατά την Σύμβαση του
Montego Bay του 1982 που, όπως προεκτέθηκε, δεν είναι ιδιαιτέρως
σαφείς. Σπουδαιότερη δε πτυχή είναι εκείνη, η οποία καταδεικνύει, εντός
του ρυθμιστικού πεδίου των διατάξεων του κατά τ’ ανωτέρω άρθρου 121,
ποιος είναι ο κανόνας και ποια είναι η εξαίρεση ως προς την «πλήρη
επήρεια» των Νησιών για την «παραγωγή» Υφαλοκρηπίδας και
Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Κάτι που σημαίνει, αυτοθρόως, ότι η
εξαίρεση πρέπει να ερμηνεύεται στενώς και, συνακόλουθα, in dubio, ως
προς την in concreto ερμηνεία, πρέπει να επιλέγεται η εφαρμογή των

διατάξεων του κανόνα. Συγκεκριμένα, τον κανόνα συνιστούν οι διατάξεις
της παρ. 1 του άρθρου 121 της Σύμβασης του Montego Bay του 1982 -οι
οποίες ορίζουν ότι νήσος είναι μια διαμορφωμένη περιοχή ξηράς που
περιβρέχεται από ύδατα και που βρίσκεται πάνω από την επιφάνεια των
υδάτων κατά την μέγιστη πλημμυρίδα- σε συνδυασμό με τις διατάξεις της
παρ. 2 του ίδιου άρθρου, οι οποίες ορίζουν ότι, με την εξαίρεση των
διατάξεων της παρ. 3, τα νησιά έχουν Αιγιαλίτιδα Ζώνη, Συνορεύουσα
Ζώνη, Υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη.
β) Στην συνέχεια, οι προμνημονευόμενες σκέψεις της απόφασης της
12 ης Ιουλίου 2016 του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου διακρίνουν,
εμμέσως πλην σαφώς, ως προς τα νησιά την άσκηση «πλήρους
Κυριαρχίας» από την άσκηση «κυριαρχικών δικαιωμάτων». Και με τον
τρόπο αυτό, πάντοτε δε στο πλαίσιο της ερμηνείας κανόνα-εξαίρεσης κατά
τα προαναφερόμενα, οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι από την μια πλευρά
όλα τα νησιά, ανεξαιρέτως, «παράγουν» Αιγιαλίτιδα Ζώνη και Συνορεύουσα
Ζώνη. Αντιθέτως -και με βάση τις διατάξεις της παρ. 3 του ως άνω άρθρου
121, οι οποίες εισάγουν την κατά τ’ ανωτέρω εξαίρεση- Υφαλοκρηπίδα και
Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη «παράγουν» όλα, ανεξαιρέτως και
ανεξαρτήτως μεγέθους, τα νησιά, που έχουν τις απαιτούμενες
προϋποθέσεις να συντηρήσουν, αυτοδυνάμως, είτε ανθρώπινη ζωή είτε και
απλή οικονομική δραστηριότητα. Φυσικά, και σύμφωνα με την
προαναφερόμενη ερμηνεία κανόνα-εξαίρεσης, η εν προκειμένω
αυτοδύναμη συντήρηση «ανθρώπινης ζωής» ή «οικονομικής
δραστηριότητας» πρέπει να ερευνάται, με τρόπο που δεν οδηγεί σε μια
μορφή τελικής «εξίσωσης» των νησιών με βράχους ή βραχονησίδες,
δηλαδή σε μια μορφή «αποστέωσης» της επήρειας των νησιών για την
«παραγωγή» Υφαλοκρηπίδας και Αιγιαλίτιδας Ζώνης.
2. Υπό τ’ ανωτέρω δεδομένα είναι προφανής η σημασία της κατά τ’
ανωτέρω απόφασης της 12 ης Ιουλίου 2016 του Διεθνούς Διαιτητικού
Δικαστηρίου μεταξύ Φιλιππίνων και Κίνας, ως προς το νομολογιακό
προηγούμενο, το οποίο δημιουργεί υπέρ της Ελλάδας αφενός για το ότι
Αιγιαλίτιδα Ζώνη και Συνορεύουσα Ζώνη έχουν όλα, ανεξαιρέτως, τα

Ελληνικά Νησιά. Και, αφετέρου, Υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική
Οικονομική Ζώνη «παράγουν», κατά την Σύμβαση του Montego Bay του
1982, όλα, ανεξαιρέτως και ανεξαρτήτως μεγέθους, τα Ελληνικά Νησιά –
άρα και στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο- τα οποία μπορούν, υπό
τις ως άνω διευκρινίσεις, να συντηρήσουν αυτοδυνάμως είτε ανθρώπινη
ζωή είτε και απλή οικονομική δραστηριότητα.

Με τα δεδομένα που δημιουργεί η κατά παράβαση κάθε έννοιας του Διεθνούς
Δικαίου και της Διεθνούς Νομιμότητας απαράδεκτη και απολύτως
καταδικαστέα εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Ελλάδα και η Κύπρος
οφείλουν να καταστήσουν σαφές στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως στο
ΝΑΤΟ ότι δεν είναι διατεθειμένες, κατ’ ουδένα τρόπο και υφ’ οιανδήποτε
μορφή, να δεχθούν «εκπτώσεις» επί των κατά το Διεθνές Δίκαιο πάσης
φύσεως Δικαιωμάτων τους και ως προς τις Θαλάσσιες Ζώνες τους. Η
επίκληση της, δήθεν, ιδιαίτερης γεωστρατηγικής θέσης της Τουρκίας, λόγω
των ως άνω πολεμικών γεγονότων και της πιθανής «μεσολαβητικής» της
παρέμβασης, κατ’ ουδένα τρόπο δικαιολογούν ανοχή της τουρκικής
προκλητικής παραβατικότητας. Και τούτο κυρίως διότι το Διεθνές και το
Ευρωπαϊκό Δίκαιο δεν είναι νοητό να εφαρμόζονται «επιλεκτικώς», a fortiori
δε η εφαρμογή τους δεν είναι επίσης νοητό να «κάμπτεται» για την επίτευξη
γεωστρατηγικών σκοπιμοτήτων, όποιες και αν είναι αυτές και όποιους και αν
εξυπηρετούν. Και δεν πρέπει να υποτιμάται το ότι, κατ’ αποτέλεσμα, τέτοιες
«γεωστρατηγικές» σκοπιμότητες επικαλέσθηκε και επικαλείται η Ρωσία
προκειμένου να δικαιολογήσει την βάρβαρη εισβολή της στην Ουκρανία ενώ,
επιπροσθέτως, η τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κυπριακή Δημοκρατία,
από το 1974, και η έως σήμερα αδικαιολόγητη ανοχή της από την Διεθνή
Κοινότητα και από την Ευρωπαϊκή Ένωση σίγουρα «ώθησε» την Ρωσία να
κάνει πράξη την εισβολή της. Εξ ου και η «συμπάθειά» της προς την Τουρκία
που, μαζί με την ιταμή «ουδετερότητα» της τελευταίας, αφήνει ανοιχτό το
πεδίο στην Ρωσία να της αναγνωρίζει ως και «μεσολαβητικό» ρόλο ως προς
το μέλλον της χειμαζόμενης Ουκρανίας. Επομένως, Ελλάδα και Κύπρος όχι
μόνο δικαιούνται αλλά και οφείλουν να διευκρινίσουν προς την Ευρωπαϊκή
Ένωση και το ΝΑΤΟ ότι, λόγω της erga omnes ισχύος του Διεθνούς Δικαίου,
από πλευράς κυρώσεων Ρωσία και Τουρκία πρέπει ν’ αντιμετωπισθούν

αναλόγως και αντιστοίχως. Επέκεινα, Ελλάδα και Κύπρος δικαιούνται και
οφείλουν να διευκρινίσουν, προς τις ίδιες κατευθύνσεις, ότι θα
υπερασπισθούν τα Εθνικά τους Θέματα και τα Εθνικά τους Δίκαια ακόμη και
αν πρέπει να προσφύγουν, εν τέλει και εν ανάγκη, στην αξιοποίηση της
χρησιμοποίησης της διαδικασίας του veto.»