Το παρακάτω ρεπορτάζ δημοσιεύθηκε πρώτα(27/10) στο Newsbreak.gr
ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ
Αντι προλόγου και αφιερωμένο σε μερικούς “πατριώτες”.Τέτοιοι είναι πολλοί επώνυμοι στην πολιτική,στα ΜΜΕ και σε άλλους χώρους της ελίτ.Αλλά και σε πραγματικούς πατριώτες και αυτών και όλων των χώρων.
Ο Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού Σπύρος Μούλιας πήγε στο Μικρασιατικό μέτωπο και έκτοτε η τύχη του αγνοείται.Οχι μόνο παρέμεινε άταφος νεκρός,αλλά ποτέ δεν έμαθαν τα παιδιά του σε ποιά(έστω στο περίπου) περιοχή σκοτώθηκε!
Αφησε πίσω του τον 10χρονο Λευτέρη και τον 12χρονο Παναγιώτη.Ο Λευτέρης γενήθηκε το 1912 στα Πεστά Ιωαννίνων.Δηλαδή γεννήθηκε τις ημέρες(φθινόπωρο του 1912)που απελευθερώιθηκαν τα Πεστά από τον τουρκικό ζυγό εκατονταετιών!
Ο αξιωματικός πατέρας του τον βάφτισε το 1913 Ελευθέριο ακριβώς γιατί ήρθε στη ζωή ταυτόχρονα με την ελευθερία.
Τα Πεστά είναι ένα απο τα ηρωϊκά μέρη που είναι γραμμένα στα μάρμαρα δίπλα στον Αγνωστο Στρατιώτη.
Ο Ελευθέριος Μούλιας έγινε επίσης Αξιωματικός στον Ελληνικό Στρατό.
Στις 28 Οκτωβρίου 1940 ήταν ανθυπολοχαγός και υπηρετούσε νυχτερινή βάρδια από 27 προς 28 Οκτωβρίου στο γραφείο του Στρατηγού Κατσιμήτρου στα Γιάννενα.
Κατά τις 03.30 χτύπησε το τηλέφωνο του Στρατηγού,ο οποίος κοιμόταν και το σήκωσε ο αξιωματικός υπηρεσίας Λευτέρης Μούλιας.
Εκπληκτος άκουσε απο την άλλη άκρη τον πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά να τον καλημερίζει ευγενικά και να του ζητά να ξυπνήσει άμεσα τον στρατηγό και να τον συνδέσει μαζί του “γιατί έχουμε πόλεμο”!
Διαβάστε την επιστολή-ντοκουμέντο που μας έστειλε ο αξιωματικός Σπύρος Μούλιας,εγγονός και με το ίδιο όνομα του αγνοούμενου αξιωματικού της Μικράς Ασίας και καταγράφει το άγνωστο γεγονός εκείνης της δραματικής νύχτας:
Το Ιστορικό και Μεγάλο ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940
Συμπληρώνονται 85 χρόνια από το Ιστορικό και Μεγάλο ΟΧΙ της 28 ης
Οκτωβρίου 1940.
Με την ευκαιρία της Μεγάλης αυτής Εθνικής μας Εορτής, θα αναφερθώ στη
βραδιά της 28ης Οκτωβρίου του 1940 και συγκεκριμένα σε ένα διαχρονικό,
αναμφισβήτητο και σημαντικό γεγονός, όταν ο Ιωάννης Μεταξάς
Πρωθυπουργός της Πατρίδος μας τότε, αρνήθηκε σθεναρά να υπακούσει στο
ιταμό τελεσίγραφο που του επέδωσε την βραδιά εκείνη ο Ιταλός Πρέσβης
Γκράτσι.
Το αναμφισβήτητο και σημαντικό αυτό γεγονός, συνίσταται στο ότι
Αξιωματικός της Υπηρεσίας και Επόπτης Ασφαλείας στην 8η Μεραρχία το
βράδυ εκείνο της 28ης Οκτωβρίου του 1940 ήταν ο αδελφός του Πατέρα μου
Ελευθέριος Μούλιας, Αξιωματικός της Σχολής των Ευελπίδων Τάξεως
1938, με τον βαθμό τότε του Ανθυπολοχαγού Πεζικού.
Ο Αξιωματικός αυτός ήταν εκείνος που σήκωσε το τηλέφωνο στις 3 και 30 της
βραδιάς εκείνης, όταν ο Ιωάννης Μεταξάς Πρωθυπουργός της Πατρίδος μας,
του τηλεφώνησε και του ζήτησε να τον συνδέσει με τον Διοικητή της 8ης
Μεραρχίας Υποστράτηγο Χαράλαμπο Κατσιμήτρο. Ο Αξιωματικός αυτός
συνέδεσε τηλεφωνικά τον Ιωάννη Μεταξά με τον Διοικητή του και άκουσε την
συνομιλία των δύο ανδρών. Ο Ιωάννης Μεταξάς στην ολιγόλεπτη τηλεφωνική
επικοινωνία που είχε με τον Χαράλαμπο Κατσιμήτρο του ανήγγειλε την
απάντηση και το Μεγάλο ΟΧΙ, όταν αρνήθηκε σθεναρά να υπακούσει στο
ιταμό τελεσίγραφο για την ελεύθερη είσοδο των Ιταλικών Στρατευμάτων στην
Ελλάδα, που του επέδωσε ο Ιταλός Πρέσβης Γκράτσι, ο οποίος τον είχε
επισκεφτεί προ ολίγων λεπτών την βραδιά εκείνη στο σπίτι του στην Κηφισιά.
Στη συνέχεια και μετά το τηλεφώνημα αυτό του Πρωθυπουργού Ιωάννη
Μεταξά και την ολιγόλεπτη και βαρυσήμαντη αυτή συνομιλία των δύο ανδρών
ο Χαράλαμπος Κατσιμήτρος έδωσε εντολή στον Επόπτη Ασφαλείας να
καλέσει με τα τηλέφωνα της εποχής εκείνης, άμεσα στη Μεραρχία τους Διοικητές των όπλων, δεδομένου ότι το σπίτι (διαμέρισμα) του Μεράρχου
ήταν στο κτίριο της 8ης Μεραρχίας, πάνω από το Γραφείο του Αξιωματικού
Υπηρεσίας και του τηλεφωνικού κέντρου, όπου έμενε με την οικογένειά του.
Μεταξύ των Διοικητών των όπλων που κάλεσε ήταν και τον Διοικητή
Πυροβολικού, Συνταγματάρχη Μαυρογιάννη, ο οποίος στη συνέχεια έπαιξε
σημαντικό και σπουδαίο ρόλο στη νίκη του Καλπακίου και ο οποίος από το
καλοκαίρι του 1940 περιέτρεχε τη ζώνη ευθύνης της Μεραρχίας βάσει των
εντολών που είχε δώσει στο ΓΕΣ ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς.
Ετσι η 8η Μεραρχία που ήταν ήδη πολύ καλά προετοιμασμένη και
οργανωμένη υπό την ηγεσία του έμπειρου αυτού Στρατηγού Χαράλαμπου
Κατσιμήτρου, ήταν έτοιμη πλέον να αντιμετωπίσει τον Ιταλό εισβολέα από της
5 και 30 το πρωί και έτσι ξεκίνησε ο νικηφόρος Πόλεμος του Έπους 1940.
Ο ως άνω Αξιωματικός Ανθυπολοχαγός Πεζικού Ελευθέριος Μούλιας, στην
συνέχεια και από την πρώτη στιγμή, βρέθηκε και εκείνος στην πρώτη γραμμή
του Αλβανικού Μετώπου και έφθασε μέχρι το Αργυρόκαστρο, όπου και παρά
του ότι τραυματίστηκε, συνέχισε να αγωνίζεται και να εμψυχώνει τους
στρατιώτες του μέσα στις δύσκολες και σκληρές συνθήκες του πολέμου
εκείνου.
Κατά την στρατιωτική του σταδιοδρομία πέραν των άλλων παρασήμων που
έλαβε, τιμήθηκε και με το χρυσούν αριστείο ανδρείας για τους μετ’
αυταπαρνήσεως αγώνες του προς την Πατρίδα.
Το Ιστορικό και Μεγάλο ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά, η πολύ καλά
προετοιμασμένη και οργανωμένη 8 η Μεραρχία υπό την ηγεσία του έμπειρου
Στρατηγού Χαράλαμπου Κατσιμήτρου, αλλά και η ομοψυχία του Ελληνικού
Λαού ο οποίος προτίμησε την θυσία αντί της υποδούλωσης, είναι εκείνα που
συνετέλεσαν στις νικηφόρες νίκες του Ελληνικού Στρατού στο Αλβανικό
Μέτωπο, ώστε να είναι σήμερα ελεύθερη η Πατρίδα μας.
Σπυρίδων Π. Μούλιας
Αν. Αξιωματικός ε.α
Διπλ. Μ-Η Μηχανικός ΕΜΠ
Επίτιμος Πρόεδρος ΣΕΚΠΥ”
Δημοσιεύθηκαν σήμερα και τα ντοκουμέντα από τον Σύνδεσμο Ελλήνων Ηθοποιών(ΣΕΗ)για τους διάσημους αλλά τυχερούς που πήγαν στο Μέτωπο και γύρισαν ζωντανοί και ένδοξοι.
Ανάμεσά τους ο Ελύτης,αλλά και ο Λάμπρος Κωνταντάρας,ο Γιάννης Ρίτσος αλλά και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος και τόσοι άλλοι σπουδαίοι,οπότε ιδού ο κατάλογος του ΣΕΗ
“Πίναξ ηθοποιών πολεμησάντων το 1940
Αγγελίδης Ράλλης
Αϊβαλιώτης Ροζέ Άγγελος
Ανουσάκης Ευάγγελος
Αραβαντινός Χρήστος
Αργυρίου Γιάννης
Αρμαριώτης Αντώνιος
Αυγείας Δήμος
Βακόντιος Γεώργιος
Βακόντιος Πέτρος
Βανδής Τίτος
Βάχλας Νίκος
Βερώνης Δημήτριος
Βοϊτσης Βασίλης
Βόκοβιτς Στέλιος
Βουκίδης Π.
Βρεττάκος Ρένος
Γαβαλάς-Βαλέντης Αθανάσιος
Γαβριηλίδης Απόλλων
Γαβρίλης Βασίλης
Γιαννακός Πέτρος
Γιαννούλης Νικόλαος
Γιολάσης-Βογιατζής Γεώργιος
Γκουζούλης Νίκος
Γρηγορίου Κόλλιας Γεώργιος
Δακόπουλος Κώστας
Δελαβίνιας Σταμάτης
Δεληκατερίνης Σωτήριος
Δημόπουλος
Δήμος Γεώργιος
Διανέλλος Λαυρέντης
Δόξας
Ζέρβας Αθανάσιος
Ζερβός Παντελής
Ζωγράφος Νίκος
Θάνος
Θεοφανίδης Φρίξος
Θηβαίος Νικόλαος
Θίσβιος Γιώργος
Ιακωβίδης Λαλάς
Καβαφάκης Λέανδρος
Καζαντζής Ν.
Κάκνας Π.
Καλλέργης Λυκούργος
Καλλιακούδας Κώστας
Καλογιάννης Μιχαήλ
Καμενίδης Θεόδωρος
Καμπάνης Φάνης
Καμπίτσης
Καραβασίλης
Καρέζος Γεώργιος
Καστοριάδης Ιούλιος
Κατράκης Εμμανουήλ
Κλεώπας Σταύρος
Κοντορηγόπουλος
Κοτσώλης Σ.
Κουρίστης Ηλίας
Κοψούλης
Κωνσταντάρας Λάμπρος
Κωνσταντινίδης Ν.
Κωνσταντίνου Ανδρέας
Κωτσόπουλος Θάνος
Λεμός Αδαμάντιος
Λεπενιώτης Νίκος
Λίβας Στάθης
Λυγίζος Μήτσος
Λύδης Τάσος
Μαγκλιβέρας Ευάγγελος
Μανιατάκης Κώστας
Μανιός Ευστάθιος
Μαρινάκης Γιάννης
Μαρσέλλος Θ.
Μαυράκης Λάμπρος
Μουσλάκης Ν.
Μουσούρης Σπύρος
Μπινιάρης Γκίκας
Μπίτσιος Θ.
Μπούμπης Λάμπης
Μπουντάς Χρήστος
Μυλωνάς Γ.
Μυράτ Τοτός
Μωραϊτης Ανδρέας
Μωραϊτης Τίτος
Μωραίτης Χρήστος
Νέγρης Α.
Νέζερ Αλέξανδρος
Νέζερ Τρύφων
Νικολαίδης Νίκος
Νικολόπουλος Μιχαήλ
Ντίνος Κώστας
Ντόλης Πάνος
Ντουνάκης Δημήτριος
Ντουφεξιάδης Δημήτριος
Ξαφάς Ρίζος
Οικονομίδης Κώστας
Ολύμπιος Γιώργος
Ορφανός
Παναγιωτόπουλος Τ.
Παπαγιαννόπουλος Διονύσιος
Παπαδάκης Μιχαήλ
Παππάς Κωνσταντίνος
Πάρης
Πασχαλίδης Μ.
Πριονάς Διονύσιος
Προβελέγγιος Άλκης
Προκοπίου Χ.
Ραυτόπουλος
Ρέντζος Ιωάννης
Ρέντζος Κώστας
Ρίζος
Ρόζας Ιωάννης
Ρουκουνιώτης Σωτήριος
Ρουμπέν Δημήτριος
Ρουμπέν Κωνσταντίνος
Ρουμπέν Νίκος
Ρούσσος
Σαραντόπουλος Θεόδωρος
Σαρηγιάννης Γεώργιος
Σαρηγιάννης Δήμος
Σούλης Δ.
Σοφόπουλος Γεώργιος
Σταματόπουλος
Σταυρίδης Νίκος
Σταυρόσκης
Στεφανίδης Τ.
Στολίγκας Κούλης
Συμελίδης Κώστας
Συμιριάνογλου Μ.
Τασσιάνης Α.
Τερζής Ελ.
Τζαμαριέλλος Γ.
Τζίνης Μ.
Τζιφός Γεώργιος
Τουβή Σολομών
Τριανταφύλλου Δ.
Τρωγαδής Κώστας
Τρωίζος Ερμής
Τσαγανέας Χρήστος
Τσολακίδης
Τσουμπρής Πέτρος
Φαρμάκης Τίτος
Φέρμας Νίκος
Φλερύ Ιωάννης
Φραγκονικολόπουλος Π.
Φράγκος Σ.
Φραντζής Νικόλαος
Φωτεινιάς Ν.
Χαλκιόπουλος Ιωάννης
Χαλκιόπουλος Σωτήριος
Χαραλαμπίδης Μιχαήλ
Χατζηδάκης Ι.
Χοντρομήτρος Β.
Χρέλλιας Ρολάνδος
Χριστογιαννόπουλος Λιάκος
Χρυσοστομίδης Αρίστος
Χρυσοστομίδης Κ.
Χρυσοστομίδης Σταμάτιος
Με πληροφορίες από: actors house, Βικιπαίδεια, life .gr, retrodb .gr, ERTnews .gr, Finos film, youtube, the coller, topontiki .gr, cosmopoliti .com, taathinaika .gr.”
Στο κέντρο της φωτογραφίας ο έφεδρος ανθυπολοχαγός και μετέπειτα νομπελίστας Οδυσσέας Ελύτης που ήταν στο μέτωπο ξεγραμμένος από τύφο.Αργότερα θα πει μεταξύ άλλων:
“…Οι γιατροί στην Αθήνα τρίβανε τα μάτια τους. Σύμφωνα με την Επιστήμη, θα έπρεπε με την πρώτη παραμικρή μετακίνηση να πάθω εντερορραγία και να τελειώσω (…) αν «έζησα το θαύμα» σώθηκα και από ένα θαύμα…”
Στους άτυχους, οι πιο άτυχοι, οι πρώτοι πεσόντες.Στη φωτογραφία οι προτομές τους στα σύνορα,στο Επταχώρι Καστοριάς:
Ο στρατιώτης Βασίλης Τσαβαλιάρης από τα Τρίκαλα σκοτώθηκε πρώτος τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 στο ελληνοαλβανικό μέτωπο. Ηταν ακριβώς 28 χρόνων.Αφησε πίσω του,συζυγο και δυο παιδιά.Δεν έλαβαν ποτέ καλημέρα από τους άρχοντες του τόπου διαχρονικά.Ούτε ήταν προσκεκλημένα ποτέ στα διάφορα Μέγαρα.Είχαμε κάνει ρεπορτάζ με δηλώσεις τους παλαιότερα.
Απο πλευρά τακτικών αξιωματικών ο πρώτος άτυχος ήταν ο υπολοχαγός Αλέξανδρος Διάκος από τη Χάλκη,μανιάτικης καταγωγής.Ηταν και ποδοσφαιριστής στον Δωριέα Ρόδου.
Απο πλευράς εφέδρων ο έφεδρος Ανθυπολοχαγός,δικηγόρος και αθλητής της Εθνικής ομάδας Ελευθέριος Ντάσκας από Σούλι-Θεοδώριανα Αρτας και κάτοικος Πλατάνου Τρικάλων.Ηταν υποδιοικητής του Λόχου του Αλέξανδρου Διάκου.
Απο πλευράς Αξιωματικών ο πρώτος νεκρός ήταν ο Συνταγματάρχης Μαρδοχαίος Φριζής(φωτογραφία πάνω),εβραϊκού θρησκεύματος και καμάρι του Ελληνικού στρατού καθώς έπεσε καβάλα στο άλογο κοντά στην Πρεμετή οδηγώντας 47χρονος,τη μονάδα του χωρίς να ακούει τις παραινέσεις να μείνει πίσω και στα οχυρώματα.
Στο μέτωπο έμειναν άταφοι περίπου 7.500 Ελληνες στρατιώτες και η αποκατάσταση έγινε μετά απο αγώνα που ξεκίνησε ο τότε αντιπρόεδρος της Ελληνικής Βουλής και πρώην Υπουργός Γιώργος Σούρλας,με τον δικηγόρο και πολιτευτή της Νέας Δημοκρατίας Γιώργο Νούλα.
Οι απόντες από τους αγώνες αυτούς που σιτίζονται με χρυσά κουτάλια απο τα ελληνικά κρατικά ταμεία με αξιώματα “πατριωτισμού” πλείστοι και το αποκορύφωμα είναι μεγαλοεπιχειρηματίες που στα χρόνια της κατοχής έκαναν πλιάτσικο και στη συνέχεια κλέβοντας και την αμερικάνικη βοήθεια του σχεδίου Μάρσαλ.
Για την εγκληματική αυτή δράση έχουν δημοσιευθεί και ντοκουμέντα από τα αρχεία της Αμερικανικής αποστολής,αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να είναι μεγαλοεπιχειρηματίες ως σήμερα…
Υ.Γ.Ο Ελευθέριος Μούλιας,ο Βασίλειος Τσαβαλιάρης και ο Ελευθέριος Ντάσκας ήταν και οι τρεις γεννημένοι το 1912.Ο Αλέξανδρος Διάκος ήταν γεννημένος το 1911.
Ο Συνταγματάρχης Μαρδοχαίος Φριζής είχε γεννηθεί στη Χαλκίδα το 1893.
Υ.Γ. 2.12 ημέρες μετά την έναρξη του πολέμου 17 λόγιοι της εποχής σε κοινή επιστολή που δημοσιεύθηκε στα Μέσα ενημέρωσης της εποχής έγραψαν ότι “οι Έλληνες δώσαμε στην ιταμή αυτή αξίωση της φασιστικής βίας, την απάντηση που επέβαλαν τριών χιλιάδων ετών παραδόσεις, χαραγμένες βαθιά στην ψυχή μας, αλλά και γραμμένες στην τελευταία γωνιά της ιερής γης, με το αίμα των μεγαλυτέρων ηρώων της ανθρώπινης ιστορίας…”
Υπογραφές:
Κωστής Παλαμάς, Σπύρος Μελάς, Άγγελος Σικελιανός, Γεώργιος Δροσίνης, Σωτήρης Σκίπης, Δημήτριος Μητρόπουλος, Κ. Δημητριάδης, Νικόλαος Βέης, Κ. Παρθένης, Ιωάννης Γρυπάρης, Γιάννης Βλαχογιάννης, Στρατής Μυριβήλης, Κώστας Ουράνης, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, Αρίστος Καμπάνης.
Υ.Γ.3. Ηταν η εποχή που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων(εξαιρουμένων μαυραγοριτών,δοσιλόγων και κάποιων παρομοίων,”διάδοχοι” των οποίων κάνουν και σήμερα κουμάντο σε διάφορες ελίτ… ) έτρεχε να βρει θέση στα τρένα για το μέτωπο να πολεμήσει…
